می‌رسـد در گـوش من، بـانـگ درا            دم‌بــه‌دم از کــــاروان کــــربــــــلا

مـرحـبـا! ای خـاک پـاک کــربــلا!            از حـرم بــرتــر ز عــزّ و اعـتـلا!

مـرحـبـا! ای گـلـسـتان خـوش‌شمیم!            ای به رتبت، برتر از عرش عظیم!

خار تو خـوش‌تر ز دیـبـا و حـریـر            خاک تو خوش‌بوتر از مشک و عبیر

می‌رسد ایـنـک ز ره، سلـطان دیـن            رازدار خــلـوت «حــقّ‌الـیـقــیــن»

بـهــر اسـتـقــبــال او، آمــاده بــاش            مــیــزبــان خـــســـرو آزاده بـــاش

این گـرامی‌ مـیـهـمـان بـاشد عزیـز            خاک تو گردد ز خونش، مشک‌بیز

خاص تو شد این شرافت، ای زمین!            کـز تو تـابـد نـور «ربّ‌‌الـعـالمین»

خـاک تو، مـسـجـود اهـل دل شـود            درد را درمان ز تو، حـاصل شـود

از شـرف، برتر از این نُه طـارمی            قــبــلــۀ حــاجــات اهـل عــالــمــی

چون رسید از راه، سلـطان حـجـاز            گـفـت بـا آن عــاشـقــان پــاک‌بـاز:

بـار بـر گـیـریـد ایـنک ز اشـتـران            مـنـزل یـار است و کـوی دل‌سـتان

می‌رسد این‌جا به سـامـان، کـار مـا            نـک فـرود آمـد به مـنـزل، بـار مـا